Treść

Idą ku mnie tylko kalinami,

Po cierniach, po sinych jagodach, umarli znajomi, kochani.

Ida ku mnie tylko po szelestach, między wichry zadyszane wplątani:

„Ty tu?! Ach, cóż za pogoda…”

Od szronów – brwi ich siwe,

Młode rzęsy dziwnie ociężały…

I głaszczę ich, choć wiem, że –

nieżywi…

znajomi…ci, których kochałam…

Młodzi zamyśleni, zmarnowani,

Idą ku mnie kalinami znajomi…umarli…kochani.

(K. Iłłakiewiczówna)

Zapalmy światełko tym, których już nie ma wśród nas.

Westchnijmy za tymi, o których nikt nie pamięta.